मला भेटलेल्या व्यक्ती.... (लेख)

मला भेटलेल्या व्यक्ती....

तुम्ही समजा एखाद्या परक्या ठिकाणी... परक्या देशात गेला आहात. तुम्ही जिथे गेला आहात तिथल्या ठिकाणाची भाषा तुम्हाला येत नाही. आजूबाजूच्या लोकांना इंग्रजी भाषा येत नाही. संध्याकाळची वेळ अंधार पडलेला कुठल्यातरी छोट्याश्या गावाच्या बस थांब्यावर तुम्ही थांबलेला आहात. तुम्हाला कुठे जायचे माहित नाही अन अशा वेळी ५ - ६ ट्याक्सी वाले तुम्हाला घेरून उभे आहेत अन अगम्य भाषेत बोलत आहेत .... त्यावेळी काय वाटेल?    

ही गोष्ट आहे २०११ सालातली. मी आणि आमच्या कंपनीतील एक सिनियर व्ही. पी. चीनला गेलो होतो. १० - १२ दिवसांचा कार्यक्रम होता. तेथील काही सप्लायर्स ना भेटणे, त्यांच्या कंपनीला भेट देणे, ते आम्हाला हवे तसे प्रोडक्ट देऊ शकतील का याची चाचपणी करणे…  असा साधारण कार्यक्रम होता. पहिल्या दिवशी आम्ही वेस्ट चायना मधील ह्यांग्जौ ठिकाणी उतरलो होतो. आम्ही रविवारी दुपारी साधारण ३ - ४ वाजता तिथे पोहचलो होतो. दुसर्या दिवशी आम्ही ज्या कंपनीला भेट देणार होतो त्या कंपनीतील एक कर्मचारी महिला आम्हाला घेण्यासाठी एअरपोर्ट घेण्यासाठी आली होती. आम्हाला हॉटेल वर सोडून ती तिच्या घरी गेली. आमची भारतीय कंपनी होती व तिथे आमचे काही ऑफिस वगैरे नव्हते त्यामुळे हॉटेल बुकिंग वगैरे गोष्टींसाठी सप्लायर्सची मदत घ्यायची आम्ही ठरवले होते (अर्थात सगळा खर्च आमचा आम्हीच करणार होतो). त्यामुळे त्याच महिलेनी आमच्या साठी हॉटेल बुक केले होते व दुसर्या दिवशी आम्हाला त्यांच्या कंपनीमध्ये घेऊन जाण्यासाठी येणार होती. ठरल्या वेळेत दुसर्या दिवशी त्या आल्या आम्ही हॉटेल मधून चेकआउट करून बाहेर पडलो कारण दुसर्या दिवशी आम्ही दुसर्या शहरात असणार होतो. पहिल्या दिवसाची कंपनी व्हिजिट छान  झाली. आम्हाला ज्या शहरात जायचे आहे तिथे जाण्यासाठी आम्हाला जिथून बस मिळेल त्या थांब्यावर आम्हाला सोडून ती महिला गेली. आम्ही बस पकडली व ३ - ४ तासांचा प्रवास करून इच्छित शहरी किंवा त्या छोट्या गावी पोहचलो. तिथे आम्हाला दुसर्या दिवशी ज्या कंपनी मध्ये जायचे आहे त्या कंपनीचा एक कर्मचारी घ्यायला येणार होता. आम्ही पोहचलो कि त्याला फोन करायचा असे ठरले होते. बर त्या माणसाला बर्याचदा विचारून झाले होते कि तू आमचे कोणत्या हॉटेल मध्ये बुकिंग केले आहेस त्याचे नाव, पत्ता, फोन नंबर देऊन ठेव. पण तो म्हणे मी तुम्हाला घ्यायला येईन काळजी करू नका. मी पण जरा निश्चिंत झालो. उतरलो अन त्याला फोन करू लागलो तर हा काही फोन उचलेना. संध्याकाळ होऊन गेलेली. अंधार पडलेला. बस थांब्यावर बर्यापैकी सामसूम होती. तिकडे त्या भागात संध्याकाळी ७ नंतरच सामसूम व्हायला सुरुवात होते हे नव्यानेच कळले. आम्ही उतरून बसथांब्याच्या गेट जवळ येउन उभे राहिलो. कोणत्या हॉटेल मध्ये बुकिंग आहे हे माहित नव्हते. त्या माणसाला फोन करत होतो तो फोन उचलत नव्हता. एव्हाना पाच - सात ट्याक्सीवाले आमच्या भोवती गोळा झाले होते. हॉटेल ... हॉटेल असे म्हणून प्रश्नार्थक नजरेने पहात होते. मी तेथील बस थांब्यावरील ऑफिसर्सशी बोलण्याचा प्रयत्न केला पण काही उपयोग नव्हता. मला चायनिज भाषा येत नव्हती अन त्यांना इंग्रजी येत नव्हती. मी आणि सर जाम वैतागलो होतो. त्यात रस्तावरची वर्दळ पण कमी झालेली. तिकडे एवढ्या लवकर सगळे बंद होते ह्याचा अंदाजच नव्हता. आता साधारण चांगल्या दिसणाऱ्या (??) ट्याक्सीवाल्याला चांगल्या हॉटेलवर नेउन सोड असे सांगावे असा विचार करत होतो. बाकीचे हॉटेल वर जाऊन पाहू असा विचार चालू होता. परत मनात  विचार आला कि हे सगळे ठीक आहे पण समजा ट्याक्सीवाला हॉटेलवर न घेऊन जाता दुसरीकडेच कुठे घेऊन गेला तर? आपल्याला काही केले तर? आपल्याला तर इथली भाषा पण येत नाही. चुकून असे काही झालेच तर आपण काय करणार आहोत? पण इलाज नव्हता रात्रभर बसथांब्यावर थांबू शकणार नव्हतो. आम्हाला बस मधून उतरून जवळ जवळ २० - २५ मिनिटे झाली होती. काहीतरी निर्णय घेणे गरजेचे होते. गुरुमाउली आणि स्वामींना स्मरण करून शेवटचा प्रयत्न म्हणून पुन्हा एकदा त्या सप्लायरला फोन लावला अन ११व्या वेळी मी केलेला फोन त्यांनी उचलला होता. मला हायसे वाटले. मी त्याला आम्ही पोहोचल्याचे सांगितले. सगळी परिस्तिथी सांगितली. तो आता येऊ शकत नसल्याचे त्याने सांगितले. त्यांनी मला एका ट्याक्सी वाल्याला फोन द्यायला सांगितला मी तो दिला, त्यांनी त्याला हॉटेलचे नाव सांगितले व ट्याक्सीवाला आम्हाला सोडायला तयार झाला. त्यांनी मोबाईल वर ५० RMB होतील असे सांगितले. आम्ही हो म्हणालो अन ट्याक्सीमध्ये बसलो. दहाव्या मिनिटाला ट्याक्सी हॉटेलच्या गेट वर उभी राहिली. हॉटेल अन बसथांब्यातील अंतर जास्त नव्हते हे लगेच कळून आले. अन ट्याक्सीवाल्याने जास्त पैसे घेतले असावेत हे पटकन जाणवले पण सुखरूप हॉटेल वर पोहचलो हे काही कमी आहे का? हा विचार मनात आला अन मी रिसेप्शन कडे वळलो. आमचे बुकिंग आहे का ते विचारले. बुकिंग आहे ते बघून आनंद झाला.

एव्हाना साडे आठ वाजून गेले होते. हॉटेल मधील रेस्टोरंट बंद झाले आहे असे कळले होते. म्हणजे रिसेप्शनवाल्या मुलाला तसे विचारले होते तेव्हा त्यांनी आगदीच तोडक्या मोडक्या इंग्रजी मध्ये तसे सांगितले होते. संकटांची मालिका अजून संपली नव्हती तर ....

मग मी त्याला पटवू लागलो की बाबा रे आम्हाला आधीच भूक लागली आहे तेव्हा तू काहीतरी आम्हाला खायला घाल... नाही म्हणू नको. पण त्याला काही केल्या कळेना. पुन्हा पंचाईत झाली... काय करावे कळेना. आता बहुदा आम्ही जो खाऊ बरोबर घॆउन गेलो होतो, तोच खाउन झोपावे लागणार असे वाटत होते. पण पुन्हा देवाची कृपा झाली अन त्याच हॉटेल मध्ये इंटरशिप करणारी एक मुलगी आपली शिफ्ट संपवून निघाली होती. तिला कळले की आमचा काय प्रोब्लेम झालाय ते. ती मला म्हणाली ती रेस्टोरंट म्यानेजरशी बोलून बघते काही करता येते का ते? पण तुम्हाला काय हवाय खायला ते सांगा आधी. जर पूर्ण जेवण थ्री कोर्सचे हवे असेल तर आत्ता मिळणे अवघड आहे. आम्ही तिला फक्त व्हेज फ्राईड राइस अन काही फळे मिळाली तर खूप होईल असे सांगितले. ती तयार झाली. पटकन रेस्टोरंट म्यानेजरशी बोलून आली अन आम्हाला हवे ते (भात अन काही फळे) मिळेल असे सांगितले. आम्ही पटकन रूम वरती गेलो आमचं समान ठेवलं आणि खाली रेस्टोरंट मध्ये आलो. जेवण तयार होतं. शांतपणे जेवलो. आमचं जेवण होईपर्यंत ती माउली (तिला आता मुलगी न म्हणता मी माउली म्हणतोय कारण तिला घरी जायला उशीर होत असतानाहि ती थांबून राहिली होती). आमच जेवण झालं अन मग ती निघून गेली.

रूम वर गेल्यावर मी विचार करत होतो: आदल्या दिवशी रविवारची सुट्टी असून देखील पहिल्या कंपनीतील ती महिला आम्हाला घ्यायला आली. आज दिवसभर आम्हाला काय हवे नको ते पाहिले व इकडे पाठवून दिले. ह्या उलट ज्यांनी घ्यायला येतो असे सांगितले होते तो आला तर नाहीच पण फोन हि उचलला नाही अन आम्हाला अडचणीत टाकले. ह्याउलट हॉटेलवर आल्यावर त्या मुलीनी (माउलीनी) तिला उशीर होत असताना देखील आम्हाला जेऊ घातले व नंतर आपल्या घरी गेली.

चढ उतार, डोंगर दरी जशी असते तसा आजचा दिवस होता. काही वेळी काही ठिकाणी उत्तम सोय झाली होती तर दुसर्या बाजूला आम्ही अडचणीत आलो होतो. अडचणीच्या काळी एखाद्याला मदत करताना थोडी आपली गैरसोय झाली तरी चालेल असे मानून आमचं जेवण होईपर्यंत थांबणारी ती माउली खरच ग्रेट का आम्ही अडचणीत आहोत हे बघून आम्हाला मदत करणे महत्वाचे नसून आमच्या कडून कसे जास्त पैसे लाटता येतील हे बघणारा ट्याक्सीवाला ग्रेट हे ओळखायला मला कशाचीच गरज नव्हती. आता डोकं शांत झालं होतं. छान शॉवर घेतला. देवाचे आभार मानले अन मस्त बेडवर स्वतःला झोकून दिले.....  

 © अभिजीत अशोक इनामदार

  नवी मुंबई