लेखन : अभिजीत अशोक इनामदार
दिनांक : 18 ऑगस्ट 2016
दिनांक : 18 ऑगस्ट 2016
सकाळचे 10 - 10.30 वाजलेले. गर्दीचा
बहर त्यातल्या त्यात कमी झालेला. आर्धी अधिक भरलेली बस निघण्याची डबल बेल झाली आणि
गाडी पनवेल स्थानकातून बाहेर पडली. आपले मशीन चालू करून तिने तिकिटे फाडण्याचे काम
सुरु केले. हो… नुकतीच तीन-चार महिन्यांपूर्वी पनवेल आगारात रुजू झालेली, सडपातळ बांध्याची,
गोल चेहऱ्याची, सावळ्या वर्णाची, नाकी डोळी नीटस, केसांचा व्यवस्थित बो करून त्यावर
व्यवस्थित काळी जाळीदार कॅप घातलेली, वाहकाच्या खाकी पेहरावात म्हणजे खाकी हाफ शर्ट
आणि खालती खाकी प्यांट घातलेली ती एकदम खुलून दिसत होती. त्यात तिचे प्रसन्न स्मित
हास्य वातावरण अजूनच प्रसन्न करीत होते.
पुढच्याच स्टॉप वर तो बस मध्ये
चढला. काही तरी चारपाच स्टॉप नंतरचे तिकीट काढले. समोर जाऊन रिकाम्या जागी बसला. रापलेला
वर्ण, हातापायानी दणकट गडी, खुरटी दाढी वाढलेली, नाही म्हणायला कोणीतरी ओवाळल्याची
खूण म्हणून कपाळावर लाल कुंकवाचा नाम आणि हातात स्पंजच्या गावाकडे मिळायच्या त्या टाईपच्या
दोन मोठ्या राख्या. बाकी आज अंघोळ केली आहे का अशी शंका घ्यायला पुरेपूर वाव असा अवतार…
ती आता मागे बसलेल्या इतर प्रवाशांची
तिकिटे काढण्यासाठी मागे गेलेली. आपल्याच कामात दंग असलेली. हा दर पाच मिनिटांनी मागे
वळून तिच्याकडे पाहू लागला. अगदी लोचट किंवा अश्लील जरी नसली तरी काहीतरी हवे आहे अशी
त्याची नजर होती. त्याचे तसे सारखेच मागे तिच्याकडे वळून पाहणे हळू हळू खटकू लागले
होते.
बस जसजशी पुढे सरकत होती तशी गर्दी
वाढत होती. नवीन आलेल्या माणसांच्या गर्दीत ती मागे जरा नजरेआड झाली की त्याच्या चेहऱ्यावरची
बेचैनी वाढत होती. मध्ये मध्ये तर त्याने मागे वळून, उभा राहून तिच्याकडे पहिले. आता
हे तिलाही कुठेतरी खटकत होते. तिने भुवया उंचावून "काय" असा नजरेनेच सवाल
केला. काही नाही अशी मान हलवून करून तो खाली बसला.
त्याचे सारखे सारखे वळून बघणे असह्य
होऊन काही जणांच्या नजर जळजळीत झाल्या. काहींनी त्याच्यावर तोंडसुख घ्यायला सुरुवात
केली.
- जाळलं मेल्याचं लक्षण हातात राखी
बांधायची... अन दुसऱ्यांच्या पोरी/बहिणी रस्त्यावर पडल्यासारख्या लाळघोटेपणा करायचा
- महिला वर्गातून एक प्रतिक्रिया
- नाहीतर काय? घरी पण बायकांना
असाच निरखून बघतो कि काय कोण जाणे? - अजून एक अनुमोदन वजा प्रतिक्रिया
- काय पण एक एक नग असतात... एवढे
बोलून पण पुन्हा वळून पाहतोय बघा.
बसमधील वातावरण हळू हळू तंग होण्याच्या
मार्गावर. एव्हाना ती तिकिटे काढून पुढे येते. तिच्या हक्काच्या सीटवर टेकते. सुदैवाने
म्हणा कि दुर्दैवाने पण तो तिच्या शेजारच्याच सीटवर विराजमान असतो. आता त्याला मान
पूर्ण 180 अंशात फिरवायला न लागता फक्त 90 अंशताच वळवून ती दिसत असते.
आता तिचा संयमही संपतो... आपले
स्मितहास्य, लाघवीपणा गुंडाळून ती सुद्धा डोळ्यातून अंगार काढू लागते.
- अहो काय कधी बाई पहिली नाही काय?
का लेडी कंडक्टर बघितली नाही. कधीचे वळून वळून बघताय? 14 सेकंदापेक्षा जास्तवेळ रोखून
बघितले तरी आता मी पोलीस केस करू शकते म्हटलं... तुम्ही तर 14 मिनिटे झाली मला बघताय.
काय प्रॉब्लेम काय आहे तुमचा? कितीही राग आला असला तरीही एकेरीवर न घसरता… पण आवश्यक
ती जरब तिच्या आवाजात पटकन दिसून येते.
आता पुढे काहीतरी पाहायला मिळणार
म्हणून बरेच बघे श्वास रोखून, डोळे ताणून बघू लागतात. आयष्यात अगदी छोट्या छोट्या गोष्टींपासून
ते फार मोठ्या प्रॉब्लेम्स मुळे फ्रस्ट्रेट होऊन कोणावर तरी राग काढायचा म्हणून संधीच्या
शोधात असणारे शर्टाच्या बाह्या सारून हात मोकळे करायला म्हणून सरसावतात...
तोच तो आशाळभूत नजरेने परत तिच्याकडे
पाहतो. जागेवरून उठून उभा राहतो अन दरवाजाकडे सरकतो आणि म्हणतो
- अहो द्या लवकर. इतका वेळ तुमच्याकडे
बघतोय म्हणजे लक्षात नाही आलं काय?
ती पुन्हा आश्चर्यचकित होऊन, भुवया
आणि खांदे एकदम उडवून पुन्हा नजरेनेच काय असे विचारते
तो - अहो ताई माझे राहिलेले 5 रुपये
द्या हो. हे काय आता उरण फाटा आला... मला उतरायचंय.
सुमारे 14 सेकंद सगळेच जण त्याच्याकडे
अचंबित होऊन पाहत राहिले अन नंतर काय झाले होते ते कळल्याबरोबर… एखाद्या गाडीच्या चाकातून
हवा जाताना जसा फस्स्स आवाज येतो तसा काहीसा सामूहिक हसण्याचा बसभर आवाज झाला अन त्याच्या
“अहो ताई” ह्या हाकेने तिच्या चेहऱ्यावर पुन्हा ते स्मितहास्य परतले...
नारळी पौर्णिमेच्या हार्दिक शुभेच्छा ...!!!
©अभिजित अशोक इनामदार
कामोठे, नवी मुंबई 
